♥ Eén kind en niet meer, toch?

Eén kind en niet meer. Meer kan mijn lichaam niet aan, meer kan ik niet aan. Dit zeiden we drie jaar geleden tegen elkaar, maar de tijd maakte het verschil. Voor vele is het geen verrassing, maar de tweede is in aankomst.

Het grootse, mooiste en tegelijkertijd spannendste avontuur ooit. Zo noemde ik de zwangerschap van Roan. In zwanger zijn met een beperking schreef ik over de struggles. Lukt het wel een kind krijgen terwijl je een hersenletsel hebt? De antwoorden op mijn vragen kan ik weer niet geven, die zijn er niet. Ik vind het nu zelfs nog spannender dan de eerste keer, maar waarom zijn we dan toch voor een tweede gegaan?

Meer dan één kind kan ik niet aan

Twee jaar geleden wist ik nog niks over het moederschap. Met mijn beperkte energie was ik er van overtuigd dat één kind maximaal was. Mijn energie was zonder kind rond de 14uur echt op. Daarna deed ik het op wilskracht. En nu als ik eerlijk ben zijn er dagen dat ik wakker word en het is al op. Soms red ik de 12uur en nu tijdens de zwangerschap ben ik blij als ik voor 10.30uur niet op de bank lig. Veel tijd voor mijzelf of leuke dingen voor mijzelf zijn er nauwelijks. Soms vind ik een gaatje zoals nu, om even te bloggen. En dat is lastig, want eigenlijk moet ik het huis schoonmaken of juist sporten of eigenlijk uitrusten. Vaak kies ik het laatste. Even opladen. Als je er zo over nadenkt en het opsomt slaan de twijfels weer toe. Is één kind niet genoeg?

Onzekerheid, plannen en kinderwens

Bij Roan probeerde ik mij zoveel mogelijk voor te bereiden en in te lezen. Over mijn onzekerheid blogde ik in Onzeker, maar in twijfel schuilt de meeste kennis. En zo zie ik dat nog steeds. Want ja, ook nu ben ik onzeker en heb ik mijn twijfels of ik het wel aankan. Inmiddels heb ik wel geleerd dat hoeveel je je ook voorbereid, je weet nooit hoe het gaat lopen. De beste methode is mee te gaan met de flow van je kind. Zo deed en doe ik dat bij Roan. Ik kan wel van alles plannen en opleggen, maar als hij niet moe is is hij niet moe. Zelf kan je dan ook niet slapen. Dus waarom verlang je dat dan wel van je kleintje? Door alle regels naast mij neer te leggen en meer mijn gevoel te volgen kreeg ik veel meer rust en liep alles soepeler.

Ik kreeg het vertrouwen dat ik één kind zeker aankon ondanks mijn hersenletsel. Daarnaast scheelt het dat ik veel hulp krijg. Hoe je een hersenletsel en het hebben van een kind overleef is wellicht een nieuw blog idee. Maar door die zekerheid begon ik te twijfelen hoe zal het zijn met een tweede? Het klinkt een beetje heftig, maar ik had mijn kleine beetje leven al opgegeven. Hoeveel erger kan het met een tweede worden? Dat ik niet meer elke week kan bloggen gaat niet nog minder worden. Dat ik niet meer de energie heb om een keer in het weekend uit te lunchen is nu al, dat soort dingen hoef ik nu niet meer op te geven.

Plannen die het mogelijk maken

Daarnaast merk ik ook dat het makkelijker wordt naarmate Roan ouder wordt. De eerste weken waren met Roan hemels. Het was zo’n makkelijke en tevreden baby (hopelijk wordt de tweede ook zo). Op een gegeven moment braken de gebroken nachten wel op en helaas hebben we die nog steeds (dus ik zit nog in die modus). Daar kwam bovenop dat Roan niet aan de borst wilde drinken en uit de fles dronk hij alleen kleine beetjes. 10 maanden heb ik gekolfd en het flesje gegeven. Dit koste veel energie. Vooral in de nachten. Mocht het met de borstvoeding na de eerste drie maanden nog niet lukken stop ik eerder. De energie is te kostbaar. Wat ik ook ervaar is dat Roan nu heel makkelijk zelf kan spelen, wij hebben dit ook wel zoveel mogelijk gestimuleerd. Ik kan nu makkelijk even op de bank liggen en hij vermaakt zich prima.

Na de zomervakantie gaat Roan naar de peuteropvang, waardoor ik twee ochtenden lekker met de kleine kan powernappen. Roan gaat tevens op dinsdag naar opa en oma en op donderdag naar oma. Voordat we een besluit namen hebben we met ze besproken of ze wel op twee kinderen willen passen. En dat wilde ze. Dit was voor ons bepalend, de hulp hebben we echt nodig! Gelukkig hoefde beide partijen er niet over na te denken.

Een kinderwens

Door deze plannen/ mogelijkheden kwam er ineens een kinderwens. Jordan wilde altijd al twee kinderen en ik, um… geen. Maar als ik aan kinderen dacht dan dacht ik nooit aan één kind. Zelf komen we beide uit een gezin van vijf. Ik heb een broertje en zusje, hij heeft twee broertjes. Beide hebben we een hechte familie. Eigenlijk gunnen wij dit Roan ook, niet dat hij zonder ongelukkig zou worden. Maar zelf hebben we dit beide als heel erg leuk en waardevol ervaren, nog steeds. Dit allemaal samen deed ons besluiten om er toch te gaan en het niet bij één kind te laten. Hierna is het wel echt goed hoor :).

♥ Uit wat voor een gezin kom jij? En wat is volgens jou het ideaal aantal kinderen?

Op All Lovely Things wil ik niet alleen wil bloggen over zwanger zijn en momlife.
Daarom heb ik besloten om blogs te plaatsen op Mamaplaats.
Volg je All Lovely Things op Mamaplaats? Zou ik erg leuk vinden!